در معانی ذیل بکار می رود:

الف - صاحب ملک.

ب - صاحب مال غیر منقول اعم از زمین و غیر آن.

ج - صاحب اراضی.

د - صاحب سرمایه در عقد مضاربه ( ماده ۵۴۶ قانون مدنی )

اشیایی که نقل آن از محلی به محلی دیگر ممکن باشد بدون اینکه به خود یا  محل آن خرابی وارد آید، منقول است. دیون از حیث صلاحیت دادگاه ها در حکم  غیر منقول است ( مواد ١٩ - ٢٠ قانون مدنی ). تقسیم مال به منقول و غیر  منقول در فقه اسلام هم از دیرباز مساله شناخته شده ای است.

در اصطلاحات ثبتی بهای ملکی است که مورد معامله ی با حق استرداد  واقع شده  باشد، یعنی آنچه از ارزش ملک مذکور که زاید بر مقدار طلب بستانکار مقدم  بوده باشد و چون معلوم نیست که ملک مورد وثیقه بستانکار اول بعد از مزایده  برای پرداخت طلب او مازادی داشته باشد ( یعنی در حین مزایده، ثمن آن بیشتری  از مقدار طلب بستانکار اول باشد ) . آن را مازاد احتمالی هم نامیده اند.

قسمت مثبت از دارایی میّت را گویند.

آنچه که مورد توافق طرفین عقد واقع شده است. مثلا مبیع و ثمن که هر یک متعلق عقد هستند. ( ماده ۶٨٣ قانون مدنی )

در لغت به معنی زیاده ی پیوسته است. در اصطلاحات فلسفی ( و به نظر برخی در  لغت ) به معنی چیزی است که وجود بالقوه ی اشیاء را تشکیل می دهد.

کسی که متصرف در مالی است، فرض قانون این است که تصرف او تصرف به عنوان  مالکیت است و خود او متصرف به عنوان مالکیت است. ( ماده ٧۴٧ دادرسی مدنی و  ماده ١١ قانون ثبت ) و چنین تصرفی را تصرف مالکانه نامند.

عین موجود در خارج و یا عین کلی در ذمّه که به عنوان معوض و به انتظار  دریافت عوض معلوم به طرف تملیک می شود ( مواد ٣٣٨ ، ٣۵٠ و ٣۵١ قانون مدنی )  در اصطلاح دیگر آن را مثمن گویند.

مبیع در بیع شرطی را گویند. چنان که بایع را در این بیع بایع شرطی و مشتری را مشتری شرطی می نامند.

به معنی بیع است. این کلمه کم استعمال می شود.